Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/240

 — Hm!... — chrząknął Henryk spoglądając z ukosa na d’Epernona.
 A po chwili dodał:
 — Wiesz co. ta twoja szlachta przeraźliwie chrapie...
 — Najjaśniejszy panie, nie należy sądzić z pozoru, cała rzecz, że dzisiaj jedli dobrą wieczerzę.
 — Masz, oto jeden coś przez sen mówi — rzekł król przysłuchując się ciekawie.
 — Doprawdy?
 — Tak jest, słuchaj no co on mówi?
 Wrzeczy samej, głowa i ręce jednego szlachcica opadły z łóżka, a usta na w pół otwarte, z melancholijnem westchnieniem coś szeptały.
 Król zbliżył się ku niemu na palcach.
 — Jeżeliś kobieta — mówił śpiący — uciekaj! uciekaj!
 — Aha!... to jakiś galant — powiedział Henryk.
 — Cóż mniemasz o nim Najjaśniejszy panie?
 — Z twarzy dosyć mi się podoba.
 D’Epernon poświecił w alkowę.
 — I ręce ma białe, gładkie i brodę uczesaną — mówił król dalej.
 — Jestto pan Ernauton de Carmainges, przystojny chłopiec, który zajdzie daleko.