Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/242

nieodstąpią; to brytany, których jeszcze nie widziano, a które przy pierwszej lepszej sposobności zaszczytnie się popiszą.
 — Prawda, prawda, masz słuszność. To dobry pomysł. Ale poczekaj-no...
 — Albo co?
 — W tej odzieży przecież, niemogą się włóczyć za mną jak cienie. Ciało moje nie źle wygląda; nie chcę więc aby jego cień, a raczej cienie krzywdę mu wyrządzały.
 — A!... Najjaśniejszy panie, wracamy widzę do kwestyi pieniężnej.
 — Albożeś mniemał, że jej unikniesz?
 — Owszem, przeciwnie, jest to wszędzie kwestya główna; ale co do pieniędzy, mam także myśl pewną.
 — D’Epernon, d’Epernon! — rzekł król.
 — Cóż począć Najjaśniejszy panie?... chęć podobania się Waszej królewskiej mości, podwaja wyobraźnię moję.
 — Objaw-że mi ten pomysł.
 — Gdyby to odemnie zależało, każdy z tych ludzi jutro znalazłby na stołku, dzisiaj jego łachmany dźwigającym, worek z tysiącem talarów żołdu za pierwsze półrocze.
 — Tysiąc talarów za pierwsze półrocze, dwa