Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/246

 — Jak Bóg żywy!... to zręczna kombinacya mój książę, bardzo ci za nią dziękuję.
 — Racz spojrzeć, Najjaśniejszy panie, oni naprawdę bardzo dobrze wyglądają.
 — Tak jest, ubrani, źle wyglądać nie będą.
 — Jakże, czy przyznaje mi teraz Wasza królewska mość prawo mówienia o grożących jej niebezpieczeństwach?
 — Przyznaję.
 — Miałem więc słuszność?
 — Miałeś.
 — Panu de Joyeuse pewnoby to nigdy na myśl nie przyszło!
 — D’Epernon! d’Epernon!.. niegodzi się obmawiać nieobecnych.
 — Krwi boska!... Wasza królewska mość nawet obecnych obmawiasz.
 — A!... Joyeuse ciągle mi towarzyszy. Dzisiaj nawet był ze mną na placu Grève.
 — Ja zaś, Najjaśniejszy panie, byłem tutaj i jak Wasza królewska mość widzisz, czasu niestraciłem.
 — Dziękuję ci Lavalette.
 — Ale, ale, Najjaśniejszy panie — rzekł d’Epernon po chwili milczenia — chciałem prosić Waszą królewską mość o pewną łaskę.