Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/252

 To ostatnie ogniwo łańcucha myśli Henryka, łącząc się z wspomnieniem innych tak przywiązanych mieczy, których głośno żałował mocno, a w cichości daleko mocniej, znowu pogrążyło Henryka w smutku głębokim, jaki w owej epoce tak często go ogarniał, iż rzec można było, że to stan jego zwyczajny.
 Ciężkie czasy, źli ludzi, chwiejące się na głowach królów korony, powtórnie obudziły w nim niezmierną potrzebę zakończenia żywota, lub rozerwania się, byleby tylko mógł pozbyć się na chwilę choroby, którą już w owej epoce, anglicy mistrze nasi w melancholii, splinem nazywali.
 Szukał więc Joyeusa, lecz nie spostrzegając go nigdzie, pytał gdzie jest w tej porze.
 — Książę pan jeszcze nie wrócił — rzekł odźwierny.
 — Dobrze. Przywołaj moich ludzi i odejdź.
 — Najjaśniejszy panie, sypialnia Waszej królewskiej mości już przygotowana, a królowa pan zapytywała o rozkazy Waszej królewskiej mości.
 Henryk udał, że nie słyszy.
 — Czy mam powiedzieć Najjaśniejszej pani, aby posłała łóżko?
 — Nie — odparł Henryk, nie. Muszę od-