Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/253

prawić modlitwy i mam jeszcze dużo do czynienia, a nadto jestem cierpiący, sam zatem spać będę.
 Odźwierny ukłonił się.
 — Ale, ale — rzekł Henryk przywołując go, zanieś królowej te usypiające konfitury wschodnie.
 I oddał odźwiernemu puszkę z cukierkami.
 Potem poszedł do swojej sypialni.
 Tam Henryk rzucił okiem na wyszukane i drobiazgowe szczegóły dziwacznej gotowalni, które mu niegdyś służyły do uczynienia z siebie przynajmniej najpiękniejszego w chrześciaństwie mężczyzny, skoro nie mógł być największym królem.
 Atoli nic w nim nie przemówiło na korzyść pracy, której się dawniej tak odważnie oddawał.
 Znikło na zawsze wszystko co miał w sobie kobiecego, bo Henryk na wzór starej zalotnicy, zwierciadło zamienił na książkę do nabożeństwa i teraz prawie się brzydził przedmiotami niegdyś mu najmilszemi.
 Oddawna już zarzucił perfumowane i mastykami przesiąkłe rękawiczki i takież maski z cienkiego płótna, oraz rozmaite chemiczne preparaty