Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/258

rzec nie mogę; później obaczymy kto jestem, później.
 — Toś ty nie umarł, mój biedny Chicot?...
 — Masz tobie!... czegóż wrzeszczysz jak orzeł; owszem, przeciwnie, umarłem, stokroć umarłem.
 — Chicot, jedyny mój przyjacielu!
 — Ty przynajmniej masz tę korzyść nademną, że zawsze jedno i to samo powtarzasz. Do pioruna! nie zmieniłeś się, widzę!
 — A ty! ty Chicot! — smutnie spytał król — czy się zmieniłeś?
 — Tak sądzę.
 — Chicot, przyjacielu — powiedział król, obie nogi stawiając na posadzce — dlaczegóż opuściłeś mię?
 — Bom umarł.
 — Ależ mówiłeś przed chwilą, żeś nie umarł.
 — I teraz to powtarzam.
 — Cóż znaczy ta sprzeczność?
 — Ta sprzeczność, mój Henryku, znaczy, że dla jednych umarłem, a dla drugich żyję.
 — A dla mnie, czemże jesteś?
 — Umarłym.
 — Dlaczegóż to jesteś dla mnie umarłym?