Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/259

 — Rzecz zbyt łatwa do pojęcia. Posłuchaj mię.
 — Dobrze.
 — Nie jesteś panem u siebie.
 — Jakto?
 — Nie możesz nic uczynić dla tych, którzy ci służą.
 — Mości Chicot!
 — Nie gniewaj się, bo mnie rozgniewasz.
 — Prawda, masz słuszność — odparł król w obawie, aby nie znikł cień Chicota; mów!...
 — Otóż! miałem pewien interesik z panem de Mayenne; wszak przypominasz sobie?
 — Doskonale.
 — Interes ten załatwiłem wybornie, bom dzielnie wykropił skórę temu niezrównanemu wojownikowi. On kazał mię śledzić i pochwycić, a ty, na którego liczyłem, że mię obronisz przeciw takiemu bohaterowi, zamiast bronić, opuściłeś, zamiast dobić go, pogodziłeś się z nim. Cóż ja wówczas czynić miałem? oto ogłosiłem, że umarłem i że mię mój przyjaciel Gorenflot pogrzebał; odtąd pan de Mayenne przestał mię ścigać.
 — A! co za okropna odwaga, mój Chicot! Albożeś nie wiedział ile mi zada boleści śmierć twoja?