Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/263

 — Pragnę abyś zmartwychwstał, abyś na jaw wyszedł.
 — A co, czy nie mówiłem?
 — Będę cię bronił.
 — Dobrze!
 — Chicot, masz na to moje królewskie słowo.
 — Ba! mam ja cóś lepszego.
 — Cóż?
 — Moję dziurę, w której się ukryję.
 — Będę cię bronił, powtarzam! — energicznie zawołał król, zrywając się z łóżka.
 — Henryku — rzekł Chicot — dostaniesz kataru; połóż się, błagam.
 — Dobrze mówisz, ale też do rozpaczy mię przyprowadzasz — odparł król znowu kładąc się w łóżko. Jakto!... kiedy ja, Henryk Walezyusz, król Francyi, mam dość straży w szwajcarach, Szkotach, francuzkich gwardyach i szambelanach, to pan Chicot z tego wszystkiego niezadowolony i nieuważe się bezpiecznym!
 — Czekaj-no. Jakeś to powiedział? Masz szwajcarów...
 — A tak, dowodzi nimi Tocquenot.
 — Dobrze... masz także szkotów.
 — Tak jest, dowodzi nimi Larchant...