Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/265

 — Słowem gaskończycy, jak naczelny wódz piechoty twojej.
 — I jak ty, Chicot.
 — O!... ale ja Henryku, jestem zupełnie co innego. Od czasu jak wyszedłem z Gaskonii, przestałem być gaskończykiem.
 — Kiedy oni?
 — Oni: w Gaskonii nie byli gaskończykami, a tutaj są nimi podwójnie.
 — Mniejsza o to. Dosyć, że mam czterdzieści pięć mieczów straszliwych.
 — Któremi dowodzi ów równie straszliwy czterdziesty szósty miecz, zwany d’Epernon.
 — Nie zupełnie.
 — A któż?
 — Loignac.
 — Pfe.
 — Cóż to! miałżebyś teraz ganić Loignaca?
 — Broń Boże, to mój krewny w dwudziestym siódmym stopniu.
 — Wy gaskończycy, wszyscy jesteście krewni.
 — Tem się właśnie różnimy od was Walezyuszów, którzy nigdy krewnemi nie jesteście.
 — Odpowiesz ty mi nakoniec?
 — Na co?
 — Na moich czterdziestu pięciu.