Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/268

 — Mów jakie.
 — Którzy wielki mają na ciebie apetyt.
 — Mów, mów...
 — Najprzód, katolicy.
 — !..L. bo tylko trzy części hugonotów wytępiłem.
 — Potem hugonoci, boś ich trzy części wytępił.
 — A! prawda... a trzeci rodzaj?
 — A cóż myślisz o politykach, Henryku?
 — Prawda, ci niechcą ani mnie, ani mojego brata, ani pana Gwizyusza.
 — Ale chcą twojego szwagra z Nawarry.
 — Tak, jeżeli się swojej wiary wyrzecze.
 — Piękny interes! a ponieważ to go niezbyt obchodzi?
 — Ależ ludzie, o których mi mówisz...
 — No?..
 — To cała Francya.
 — Zgadłeś. Otóż to jest właśnie cale moje wojsko, moje, jako sprzymierzeńca ligi. Teraz dodaj i porównaj.
 — My żartujemy, Chicot, nieprawdaż?... — spytał Henryk, czając dreszcz po całem ciele.
 — Czyż teraz czas żartować, kiedyś sam przeciwko wszystkim, biedny mój Henryczku?...