Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/273

niła pani de Montpensier, że pan Gwizyusz za tydzień przybędzie do Paryża...
 — Spełznie na niczem.
 — Sam to wyrzekłeś, panie — odparł Chicot z całą swobodą. A teraz, co myślisz o mojej radzie Henryku?
 — Myślę, że dobra... ale...
 — Jakie ale?...
 — Podczas gdy ci obaj panowie zajęci będą na północy...
 — Co uczynimy z południem, nieprawdaż? Masz słuszność Henryku, burze zawsze idą z południa.
 — Alboż trzecia moja plaga będzie spokojna? Wszak wiesz co czyni Bearneńczyk?
 — Nie, nic niewiem!
 — Dopomina się...
 — Czego?
 — Miast stanowiących posag jego małżonki.
 — Ba!.. widzisz jaki zuchwały, niedosyć mu, że ma zaszczyt być spokrewnionym z domem francuskim, jeszcze się dopomina tego, co mu się należy!
 — Naprzykład, pragnie miasta Cahors, jakby zgadzało się z dobrą polityką, odstępować nieprzyjacielowi rzecz podobną.
 — Nie, zaiste, to by nie oznaczało dobrego