Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/278

 — Jaki litościwy!..
 — Nie, jam tylko samolub... a widok cierpień bliźniego drażni nerwy moje.
 — Czy wiesz co się stało!...
 — Gdzie, Najjaśniejszy panie?
 — Na placu Grève.
 — Nie, na honor, niewiem.
 — Salcède wyparł się wszystkiego.
 — A!...
 — Ty bardzo obojętnie bierzesz tę okoliczność.
 — Ja?..
 — Tak jest.
 — Wyznaję, Najjaśniejszy panie, że nie wielką, wagę przywiązywałem do zeznań jego; zresztą, byłem pewny, że wszystkiemu zaprzeczy.
 — Przecie pierwej zeznał.
 — Właśnie też dlatego później zaparł się. Pierwsze jego zeznania ostrzegły Gwizyuszów aby się mieli na baczności; rzecz naturalna zatem, iż pracowali, podczas gdy Wasza królewska mość odpoczywałeś.
 — Jakto!... przewidujesz podobne rzeczy i nic mi o nich nie mówisz?
 — Nie jestem ministrem, niewtrącam się więc do polityki.