Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/279

 — Dajmy temu pokój, Joyeuse.
 — Dobrze, Najjaśniejszy panie.
 — Będę potrzebował twojego brata.
 — Brat mój, równie jak i ja, jest zawsze gotów na usługi Waszej królewskiej mości.
 — Mogę zatem liczyć na niego?...
 — Bezwątpienia.
 — Otóż poruczę mu małe poselstwo.
 — Zewnątrz Paryża?
 — Tak jest.
 — W takim razie, niebędzie mógł być posłusznym Waszej królewskiej mości.
 — Dlaczego?
 — Du Bouchage w tej chwili nie może wyjechać.
 Henryk podniósł się nieco i wielkiemi oczami spojrzał na Joyeusa.
 — Co to ma znaczyć?... — zapytał.
 Joyeuse z największą pogodą wytrzymał badawczy wzrok króla.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział — to bardzo łatwo pojąć; du Bouchage zakochał się, tylko że źle rozpoczął miłosne układy; poszedł fałszywą drogą biedak i dlatego coraz bardziej mizernieje.
 — Wistocie, uważałem to — rzekł król.