Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/287

 Joyeuse zadrżał.
 — O! nie, nie żądaj tego, Najjaśniejszy panie, to zupełnie przeciwne moim pomysłom.
 — Potem, wsiądziesz na koń.
 Joyeuse podskoczył.
 — Na koń, ja! nie, nie, teraz już tylko lektyki używam. Czyś nic nie słyszał, Najjaśniejszy panie?
 — No, Joyeuse, przestań żartować; powiedziałem: wdziejesz buty i wsiądziesz na koń, rozumiesz?
 — Nie, Najjaśniejszy panie — z największą, powagą odpowiedział książę — to niepodobna.
 — Dlaczego niepodobna? — spytał król rozgniewany.
 — Bo... bo... jestem admirałem.
 — I cóż ztąd?..
 — Admirałowie konno nie jeżdżą.
 — A! to tak — rzekł Henryk.
 Joyeuse za całą odpowiedź kiwnął głową jak uparte dziecko, które usłuchać niechce, a boi się nieodpowiedzieć.
 — Dobrze, zgoda panie admirale Francyi!... niepojedziesz konno, bo masz słuszność, że to niezgodne z powołaniem marynarza; ale marynarz może płynąć okrętem, ty więc natychmiast odpły-