Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/292

 — Natychmiast, prześwietny królu, natychmiast, wielki monarcho.
 — Teraz już nic nie rozumiem — powiedział Henryk.
 — Nie słyszałeś więc słów wielkiego admirała Francyi?...
 — Jakich słów?
 — Tych, któremi oświadczył ci zerwanie swoje z kochanką pana de Mayenne.
 — I cóż ztąd?...
 — Jeżeli ta kobieta zakochana w tak przystojnym młodzieńcu, bo przyznać należy, że Joyeuse wcale przystojny...
 — Zapewne.
 — Jeżeli ta kobieta wzdycha gdy się z nim rozstaje, to nie bez powodu.
 — Bezwątpienia, bo inaczej pocóżby miała się rozstawać.
 — A wiesz-że, jaki to powód?
 — Nie.
 — Oto, pan de Mayenne przyjeżdża.
 — O! ho! — zawołał król.
 — Rozumiesz nakoniec, winszuję.
 — Tak, rozumiem, jednakże...
 — Co jednakże?
 — Twój powód, podług mnie, nie ma zasady.