Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/295

 I mówiąc to, Chicot przybrał taką samą postawę jak Joyeuse.
 — Ale nie wiesz — powiedział król — czy ci się to poselstwo podoba.
 — Widać, że się podoba, skoro o nie proszę.
 — Widzisz mój Chicocie — mówił dalej Henryk — mam zamiar poróżnić Małgorzatę z jej mężem.
 — Rozumiem, tej polityki trzymasz się już od dawma.
 — Nie czujesz więc w sobie żadnego wstrętu?
 — Co mi to szkodzi — odpowiedział Chicot — czyń co chcesz wielki monarcho. Jestem posłem i nic więcej: mnie sprawy zdawać nie potrzebujesz, a bylebym tylko był nietykalny... O!.. bo pojmujesz zapewne, że o to dbać muszę.
 — Ale — rzekł Henryk — prócz tego jeszcze, powinieneś wiedzieć, co powiesz mojemu szwagrowi.
 — Ja mam co powiedzieć! nie, nie!
 — Jakto? nie, nie!..
 — Pojadę gdzie chcesz, ale nic mówić nie będę. Mamy w tym względzie przysłowie, „kto za nadto drapie...”
 — Odmawiasz więc?..
 — Odmawiam słów, ale przyjmuję list. Po-