Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/30

 — No, powiesz-że pan nakoniec, jakie mu słowa przypisują?
 — Zapewniają, iż przyznał się do knowania spisku na korzyść pana Gwizyusza.
 — Przeciwko królowi Francyi, niewątpliwie? zawsze ta sama śpiewka!
 — Nie, nie przeciw Najjaśniejszemu królowi Francyi, lecz raczej przeciw Jego wysokości księciu Andegaweńskiemu.
 — Jeżeli to wyznał...
 — To co?... — spytał Robert Briquet.
 — To był nędznikiem!.. — odparł jeździec, marszcząc brwi.
 — Prawda — rzekł Robert Briquet po cichu — lecz jeżeli uczynił, jak wyznał, to był dzielnym człowiekiem. A! panie, do czegóż to uczciwy człowiek nie przyzna się na torturach!
 — Niestety! masz pan wielką słuszność — odpowiedział jezdny, łagodząc wyraz twarzy i wzdychając.
 — Ba!... — przerwał gaskończyk — który ciągle wyciągając szyję, słyszał całą poprzednią rozmowę, ba! tortury to głupstwo! Jeżeli Salcède mówił, był równym niegodziwcem jak i jego pryncypał.
 — O! ho!... — zawołał jezdny, z niecierpli-