Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/31

wości podskakując na siodle — zanadto głośno śpiewasz, mój panie gaskończyku.
 — Ja?
 — Tak jest, pan.
 — Śpiewam tonem, jaki mi się podoba, tem gorzej dla tych, którym moja piosnka nie do smaku.
 Jezdny zatrząsł się od gniewu.
 — Cicho!... — rzekł czyjś glos zarazem łagodny i rozkazujący, którego właściciela Robert Briquet żadną miarą wyśledzić nie mógł.
 Jezdny uczynił gwałtowne wysilenie, nie miał jednak mocy zupełnie się powstrzymać.
 — A czy znasz pan osoby, o których mówisz?... — spytał gaskończyka.
 — Czy znam Salcèda?
 — Tak jest.
 — Ani trochę nawet.
 — A księcia Gwizyusza?
 — Także nie więcej.
 — A księcia d’Alençon?
 — Jeszcze mniej.
 — Czy wiesz pan, że Salcède to dzielny człowiek?
 — Tem lepiej, bo śmiało śmierć poniesie.
 — Czy wiesz pan także, iż skoro pan Gwizyusz pragnie knuć spiski, to sam je knuje?