Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/317

 Odtąd więc cala swą uwagę zwrócił na tę osobę.
 Rolę spostrzegacza łatwo mógł odegrać, bo oparty na poręczy balkonu, poznawał każdego na ulicy i pod gankiem; nie uszło więc baczności Chicota żadne poruszenie tajemniczego nieznajomego, a najmniejsza nieostrożność mogła mu niechybnie odkryć rysy jego.
 Nagle i gdy Chicot cały oddał się swoim spostrzeżeniom, jakiś jeździec w towarzystwie dwóch masztalerzy, pokazał się na rogu ulicy i energicznemi razami szpicruty porozpędzał ciekawych, którzy uporczywie skupiali się wkoło muzyki.
 — Pan Joyeuse — szepnął Chicot poznając w jeźdzcu wielkiego admirała Francyi, ubranego w boty i ostrogi, stosownie do rozkazu króla.
 Gdy rozpędzono ciekawych, orkiestra umilkła zapewne na znak pana.
 Jeździec zbliżył się do szlachcica pod gankiem ukrytego.
 — No! Henryku — spytał — co słychać nowego?
 — Nic, bracie, nic.
 — Nic?
 — Nic, nawet się nie pokazała.