Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/318

 — To te niedołęgi nie narobiły tu wrzawy?
 — Owszem, zagłuszyli cyrkuł cały.
 — Nie rozgłosili więc, że grają na cześć tego mieszczanina?
 — Owszem, rozgłosili, bo nawet osobiście wyszedł na balkon i przysłuchuje się serenadzie.
 — A ona się nie pokazała?
 — Ani ona, ani nikt.
 — Nasz pomysł jednak dowcipny — rzekł urażony Joyeuse — bo przecież mogła bez skompromitowania się, równie jak ci poczciwcy, korzystać z muzyki wyprawionej dla jej sąsiada.
 Henryk pokręcił głową.
 — Widać, że jej nieznasz bracie — rzekł.
 — Owszem, owszem, znam; a raczej znam wszystkie kobiety, a że i ona należy do ich liczby, przeto nie traćmy odwagi!
 — O! dla Boga! bracie, mówisz tonem zniechęconym zupełnie.
 — Bynajmniej; tylko począwszy od dnia dzisiejszego, potrzeba co wieczór wyprawiać serenadę mieszczaninowi.
 — To ona zmieni mieszkanie.
 — Dla czego, jeżeli będziesz milczał, jeżeli