Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/32

 — A cóż mię to do licha obchodzi?
 — I że książę Andegaweński dawniej pan d’Alençon, każdego kto się nim zajmował: La Mola, Coconasa, Busthgo i innych, pozabijać kazał?
 — Co mię to obchodzi.
 — Jakto! co pana obchodzi?
 — Mayneville! Mayneville!... — szepnął ten sam głos.
 — Bezwątpienia, nic mię nie obchodzi. Wiem to tylko, krwi bozka! że dzisiaj rano mam interes w Paryżu, i że z przyczyny tego przeklętego Salcèda, zamykają mi bramę przed nosem. Ten Salcède to łotr, równie jak i wszyscy, z powodu których zamknięto bramę zamiast ją otworzyć.
 — To mi dopiero istny gaskończyk — mruknął Robert Briquet — zobaczymy tu zapewne coś ciekawego.
 Ale ciekawość, której spodziewał się mie9 szczaniu, zgoła się nie objawiała.
 Jezdny, w którym na te ostatnie słowa krew się wzburzyła, zwiesił głowę, zamilkł i połknął gniew.
 — W rzeczy samej masz pan słuszność — rzekł — hańba wszystkim, którzy nas do Paryża nie wpuszczają!