Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/321

 — Widzisz mię w rozpaczy, wszystko się przeciw nam sprzysięgło.
 — Co ty mówisz?...
 — Nie mam czasu pomagać ci...
 — Wistocie, widzę żeś w ubraniu podróżnem, czego zrazu wcale nieuważałem.
 — Z polecenia króla dzisiejszej nocy jeszcze wyjeżdżam do Antwerpii.
 — Kiedyż ci wydał ten rozkaz?
 — Dzisiaj wieczór.
 — Mój Boże!
 — Jedź ze mną, błagam cię.
 Henryk opuścił ręce.
 — Czy mi to rozkazujesz, bracie?.. — spytał blednąc na samę myśl o wyjeździe.
 — Proszę cię, du Bouchage, nic więcej.
 — Dziękuję ci, bracie.
 Joyeuse wzruszył ramionami.
 — Niech będzie jak chcesz, Joyeuse, ale gdyby mi przyszło zaprzestać przepędzania nocy na tej ulicy, gdybym musiał zaniechać patrzenia w to okno...
 — To co?..
 — To umarłbym!
 — Biedny szaleńcze!
 — Widzisz bracie, serce moje tam, życie moje tam — powiedział Henryk, wyciągając ręce