Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/349

jest, bezwątpienia, ja sam ci je ofiarowałem, ale...
 — Ale sądziłeś, że nie przyjmę?..
 — O!.. nie. Przecie wiesz parne Briquet, że nie zwykłem politykować...
 — Człowiek twojego znaczenia, księże przeorze, przybiera wszelkie zwyczaje, jakie tylko przybrać pragnie — odparł Cbicot z właściwym sobie uśmiechem.
 Dom Modest spojrzał nań, mrugając.
 Żadną miarą nie mógł odgadnąć, czy Cbicot żartuje, czy też mówi na seryo.
 Chicot wstał.
 — Dlaczegóż wstajesz, panie Briquet?...
 — zapytał Gorenflot.
 — Bo odchodzę.
 — A dlaczegóż odchodzisz, kiedy powiedziałeś, że będziesz jadł ze mną śniadanie?..
 — Naprzód, ja tego niepowiedzialem.
 — Przepraszam, ja sam cię zapraszałem.
 — A ja odpowiedziałem: „być może”, co bynajmniej nie znaczy: „tak jest”.
 — Czy gniewasz się?...
 Chicot roześmiał się.
 — Ja miałbym gniewać się — rzekł — a za co?... Czy za to, żeś pan bezwstydny, nieuk i grubianin?... O!.. kochany księże przeorze, zbyt