Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/350

już dawno znam cię, iżby mię twoje drobne niedoskonałości obrażać miały.
 Gorenflot, jak piorunem rażony tym naiwnym przycinkiem gościa swojego, otworzył usta i wyciągnął ręce.
 — Bywaj zdrów, księże przeorze — mówił dalej Chicot.
 — O! nie odchodź odemnie.
 — Podróży mojej opóźniać nie mogę.
 — A więc wyjeżdżasz?..
 — Wyjeżdżam z polecenia króla.
 Gorenflot spadał z przepaści w przepaść.
 — Z polecenia króla!... — zawołał — a więc widziałeś go znowu?..
 — Widziałem.
 — I jakże cię przyjął?..
 — Z największą radością; o!... on ma dobrą pamięć, chociaż jest królem.
 — Z polecenia króla — wyjąkał Gorenflot — a ja bezwstydny, nieuk i grubianin!
 Serce jego ściągało się niby balon igłą przekłóty, z którego powietrze ulata.
 — Bywaj zdrów, księże przeorze — powtórzył Chicot.
 Gorenflot podniósł się z fotela i szeroką ręką przytrzymał zbiega, który wyznać należy,