Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/352

 — Po cóż ta ironia, panie Briquet — rzekł Gorenflot — czyliż zapomniałeś już o chrześciańskiej miłości bliźniego?...
 — Alboż ja kiedy o niej pamiętałem?
 — Uważam także, iż zazdrość tobą powoduje; strzeż się, zazdrość to grzech śmiertelny.
 — Zazdrość!... A czegóż ja zazdrościć mogę?... pytam księdza przeora.
 — Hm! mówisz sobie: przeor Dom Modest Gorenflot coraz wyżej się wznosi; jest na drodze postępu...
 — A ja przeciwnie, jestem na drodze wstecznej, nie prawdaż?... — szyderczo odparł Chicot.
 — Jest to wina twojego fałszywego stanowiska, panie Briquet.
 — Księże przeorze, przypomnij sobie słowa Ewangelii.
 — Które?
 — Kto się podwyższa, poniżon będzie, kto się poniża, podwyższon będzie.
 — Ba!.. — rzekł Gorenflot.
 — Masz tobie, oto ten heretyk powątpiewa o tekście pisma Świętego — zawołał Chicot załamując ręce.
 — Heretyk!.. — powtórzył Gorenflot — tylko hugonoci są heretykami.