Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/354

 — Do widzenia i bez urazy za to, że powiedziałem prawdę.
 I chciał wyjść.
 — Mów mi co tylko zechcesz, panie Chicot — rzekł dom Modest — ale nie patrz na mnie takim wzrokiem.
 — A!... a!... już późno.
 — Owszem, jeszcze czas!... Przecież, cóż u dyabła, na czczo odjechać nie możesz, to nie zdrowo, sam mi to nie raz mawiałeś!... A zatem, śniadajmy razem!....
 Chicot postanowił od razu odzyskać utracone korzyści.
 — Nie, na honor, nie!... wy tu bardzo niesmaczne jadacie.
 Gorenflot odważnie wytrzymał wszelkie napaści, ale tej oprzeć się nie mógł.
 — U mnie niesmaczno jadają?... — wyjąkał pognębiony.
 — Tak przynajmniej sądzę — rzekł Chicot.
 — Może narzekałeś na ostatni obiad?
 — Jeszcze dotąd smaku w ustach dojść nie mogę, pfe!..
 — Powiedziałeś pfe!... — zawołał Gorenflot, wznosząc ręce ku niebu.
 — Tak jest, powiedziałem pfe — śmiało powtórzył Chicot.