Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/358

 — Osobiście?
 — Listownie... kochany panie Chicot, listownie...
 — Czy to ten z orlą twarzą, którego widziałem na dole?
 — On sam.
 — Który mię tu oznajmił?..
 — Tak jest.
 — O!... ho!... — mimowolnie zawołał Chicot — jakież posiada przymioty ów podskarbi, tak żarliwie protegowany przez księcia kardynała?...
 — Rachuje jak Pythagores.
 — I to za jego radą zaleciłeś wojenne ćwiczenia?...
 — Tak, przyjacielu.
 — To jest, on ci podał projekt uzbrojenia twoich zakonników, nieprawdaż?...
 — Nie, kochany panie Chicot, to mój wyłączny pomysł.
 — A jakiż cel tego pomysłu?
 — Cel uzbrojenia braciszków.
 — Tylko bez pychy, zatwardziały grzeszniku, pycha, to grzech śmiertelny, to nie jest wcale twój pomysł.
 — Mój czy jego, tego już dobrze niepamiętam. Ale nie, nie, stanowczo mój, zdaje się