Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/363

 Gorenflot z zadowoleniem spojrzał na Chicota.
 — Wszak to nie złe, parne Robercie — spytał.
 Chicot skinął zaledwie na wpół zadowolony.
 — A co masz jaszcze? — spytał Gorenflot.
 — Możnaby węgorza przyrządzić na prędce.
 — Precz z węgorzem! — zawołał Chicot.
 — Sądzę, panie Briquet — coraz śmielej mówił brat Euzebiusz — że pan niepożałujesz mojego węgorza, skoro go skosztujesz.
 — Cóż tak szczególnego mają twoje węgorze?
 — Karmię je wyłącznym mi sposobem.
 — O! ho!..
 — Tak jest — dodał Gorenflot — zdaje się, że rzymianie czy grecy, bo już niepamiętam, dosyć, że jakiś włoski naród, żywili węgorze na sposób Euzebiusza. Wyczytał on to w dawnym autorze zwanym Swetoniusz, który traktował o kuchni.
 — Jakto, bracie Euzebiuszu — zawołał Chicot — twoje węgorze karmisz ludzkiem mięsem?
 — Nie, panie, siekam na drobno wnętrzności i wątroby ptastwa i zwierzyny, dodaję trochę