Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/369

żalem nowe ćwiczenia, pragnąc tym sposobem zniszczyć hydrę buntu; bo wiesz przecie, że psalmista mówi, czekaj no, jakże to: Cabic poriabis diagonem, e! do licha! musisz znać ten ustęp.
 — Proculcabis draconem — rzekł Chicot napełniając szklankę przeora.
 — Draconem, zgadłeś, brawo! Ale co do smoka, skosztuj że tego węgorza, doskonały.
 — Dziękuję, już zaledwie tchnę! Opowiadaj, opowiadaj.
 — Co?
 — Tę tam jakąś nadzwyczajną okoliczność.
 — Jaką? Już niepamiętam.
 — Tę co chciałeś oddać pod rozpoznanie uczonych.
 — A! prawda, już wiem.
 — Słucham.
 — Nakazałem więc ćwiczenie wieczorne, spodziewałem się, że moich łotrów znajdę znużonych, zmęczonych, potem zlanych i przygotowałem sobie dosyć ładne kazanie na temat: Ten kto chleb mój pożywa.
 — Chleb suchy — wtrącił Chicot.
 — Właśnie, suchy — zawołał Gorenflot, w śmiechu otwierając ogromne szczęki. Udał