Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/371

jak rak czerwony; zwróciłem na to uwagę Boromeusza.
 — Brawo!
 — O! bo ja nie zasypiam sprawy.
 — I cóż on na to?
 — Czekaj, odpowiedział mi coś bardzo dowcipnego.
 — Wierzę.
 — Odpowiedział, że zbyt mocny apetyt sprowadza prawie te same skutki co i sytość.
 — O! ho! — rzekł Chicot — to rzeczywiście bardzo dowcipna odpowiedź, jak powiadasz. Rozsądny to człowiek ten twój Boromeusz; nie dziw, że ma nos i usta tak cienkie. Więc z odpowiedzi tej byłeś zadowolony?
 — Zupełnie, i ty sam także będziesz zadowolony; ale, czekaj no, przysuń się trochę do mnie, bo mnie nie tak się łatwo poruszyć.
 Chicot przysunął kresło, Gorenflot zrobił z swojej szerokiej dłoni tubę akustyczną i przyłożył ją do ucha Chicota.
 — I cóź? — spytał tenże.
 — Czekaj, niech zbiorę myśli. Pamiętasz ty Chicot owe czasy, kiedyśmy to byli młodzi?
 — Pamiętam.