Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/375

 — Zawsze Boromeusz.
 — Cóż więc ten twój Boromeusz?
 — Złapał ich i tak im w skórę wykropił, że dotąd jeszcze leżą, w łóżkach biedaki.
 — Chciałbym obejrzeć ich plecy, abym mógł osądzić dzielność ramienia brata Boromeusza — powiedział Chicot.
 — Co? mielibyśmy się trudzić oglądaniem innych pleców aniżeli baranich, nigdy! Oto skosztuj lepiej tych pasztecików z brzoskwiniami.
 — Nie, dziękuję, mógłbym zadławić się.
 — To Pij.
 — Dosyć już piłem, a mam jeszcze drogę przed sobą.
 — Cóż to! myślisz, że i ja nie mam drogi przed sobą? a przecież piję.
 — O! ty, to co innego, do komendy potrzebujesz piersi dobrze odwilżonych.
 — No, to tylko jeden kieliszeczek, jeden tego trawiącego likieru, który brat Euzebiusz tak doskonale przyrządza.
 — Zgoda.
 — Ten likier tak skutkuje, że choćbyś jadł dwa razy tyle, to w parę godzin po obiedzie znowu głodny będziesz...
 — Wyborna recepta dla ubogich! Wiesz