Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/383

 — Do pioruna!... — rzekł Chicot — z ciebie widzę dzielny instruktor.
 — Tak, tak — odparł Gorenflot, gładząc potrójny podbródek, nie źle znam się na manewrach.
 — A w Boromeuszu masz wybornego ucznia.
 — Zrozumiał mię — powiedział Gorenflot — nie można być pojętniejszym.
 Zakonnicy wykonali marsz pospieszny w owej epoce bardzo wzięty, robili bronią, pałaszami, pikami i strzelali.
 Gdy przyszło do tego ostatniego ćwiczenia — przeor rzekł do Chicota: — obaczysz mojego małego Jakóbka.
 — Któż jest ten twój mały Jakób?
 — Miły chłopak, którego chciałem umieścić przy sobie, bo ma łagodną powierzchowność i silną dłoń, a przytem wszystkiem żywy jak saletra.
 — Doprawdy! Gdzież jest ten dzielny chłopiec?
 — Czekaj, czekaj, zaraz ci pokażę; patrz, tam, ten co trzyma muszkiet i chce pierwszy strzelić.
 — A czy dobrze strzela?