Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/384

 — O sto kroków trafia zawsze w sam środek róży.
 — Zuch, musi także dobrze do mszy służyć. Ale czekaj że i ty teraz.
 — Albo co?
 — Tak, tak... nie.
 — Znasz małego Jakóba?
 — Ja, bynajmniej.
 — A z rana zdawało ci się, że go poznajesz?
 — Tak, sądziłem żem go widział w jakimś kościele, gdzie pewnego dnia, a raczej pewnej nocy, zamknięty byłem w konfesjonale. Ale nie, omyliłem się, to nie on.
 Wyznać winniśmy, że tą rażą Chicot skłamał.
 Był on bardzo dobrym fizyonomistą, a skoro raz kogo widział, już jogo twarzy nigdy niezapomniał.
 Mały Jakób, niedomyślając się wcale, że jest przedmiotem uwagi przeora i jego przyjaciela, nabijał tymczasem ciężki i jego osobie wyrównywający muszkiet; nabiwszy, dumnie stanął o sto kroków od celu i cofnąwszy prawą nogę w tył, wycelował z prawdziwie wojskową dokładnością.
 Strzelił, a kula ugrzęzła w samym środku celu, z głośnym poklaskiem wszystkich mnichów.