Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/385

 — Doprawdy, dzielnie wymierzył!... — rzekł Chicot — na honor, to ładny chłopak.
 — Dziękuję panu — odpowiedział Jakób — a blade jego oblicze zarumieniło się z radości.
 — Zręcznie robisz bronią, mój chłopcze — rzekł znowu Chicot.
 — Dopiero się uczę, proszę pana — odparł Jakób.
 To powiedziawszy, rzucił niepotrzebny już muszkiet a z rąk sąsiada wziął pikę i zrobił nią młynka, który Chicot pochwalił, jako doskonale wykonany.
 Chicot znowu mu powinszował.
 — Mianowicie w robieniu szpadą celuje Jakób — rzekł dom Modest. Znawcy mu to przyznają; prawda, że łotr ma żelazne nogi, stalowe ręce i że się fechtuje od rana do nocy.
 — No! obaczmy — powiedział Chicot.
 — Czy chcesz pan spróbować jego siły?... — spytał Boromeusz.
 — Chciałbym widzieć jej próbkę — odparł Chicot.
 — O!... — mówił dalej podskarbi — tutaj nikt mierzyć się z nim nie może, chyba tylko ja jeden; lecz może pan posiadasz niejaką zręczność?
 — Ja jestem tylko ubogi mieszczanin —