Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/389

 I dodał głośno:
 — Gdyby Jakób miał więcej zimnej krwi, pewien jestem, że wyrównałby nauczycielowi.
 — Nie sądzę — rzekł Boromeusz.
 — A ja sądzę przeciwnie, jestem nawet tego pewny.
 — Ban Briquet, jako znawca, cierpko powiedział Boromeusz, powinienby może sam spróbować sił Jakóba; wówczas lepiej umiałby zdać sobie z nich sprawę.
 — O! jam już za stary — odparł Chicot.
 — Tak, ale mądry — mruknął Boromeusz.
 — A! ha! drwisz, pomyśl Briquet; czekaj, czekaj, lecz dodał: jest jedna rzecz, która ujmuje wartości mojemu spostrzeżeniu.
 — Jaka?
 — To, że brat Boromeusz, jako zacny nauczyciel, przez grzeczność pozwolił Jakóbowi dotknąć czasem piersi swoich.
 — A! ha!... — powiedział Jakób także marszcząc brwi.
 — Nie, nie — odparł Boromeusz wstrzymując się, ale wściekły w głębi duszy — zapewne, że kocham Jakóba, lecz nie psuję go podobnemi grzecznościami.
 — Dziwna rzecz — rzekł Chicot mówiąc sam do siebie, a ja inaczej sądziłem, przepraszam.