Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/390

 — Lecz nakoniec — mówił znowu Boromeusz — pan, który tyle rozprawiasz, chciej sam spróbować.
 — O!... nie przestraszaj mię pan — rzekł Chicot.
 — Bądź pan spokojny... — powiedział Boromeusz — dla pana będziemy pobłażliwi. Znamy prawa kościoła.
 — Poganin! — mruknął Chicot.
 — No, panie Briquet, tylko jedno pchnięcie.
 — Spróbuj — rzekł Gorenflot, Spróbuj.
 — Ja panu nic złego niezrobię — odezwał się Jakób, obstając za nauczycielem i pragnąc ugryźć nieznajomego — mam bardzo lekką rękę.
 — Kochane dziecię — szepnął Chicot, wpajając w młodego mnicha niewysłowione spojrzenie, które się skończyło na niemym uśmiechu.
 — Ha!.. skoro wszyscy pragną...
 — Bravo!... — w tryumfie zawołały strony interesowane.
 — Uprzedzam cię jednak — rzekł Chicot — że tylko trzy pchnięcia przyjmuję.
 — Jak się panu podoba — odparł Jakób.
 Chicot zwolna powstał z ławki, na której znowu był usiadł, ścisnął pas, wdział rękawice i zręcznie przywiązał maskę.
 — Jeżeli on odparuje twoje prawe pchnię-