Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/40

z okiem błyskającem, mały, wysmukły, przyjemny i w rękawiczkach.
 — Czem mogę panu służyć?... — spytał nasz jeździec.
 — Racz mi pan wyświadczyć pewną łaskę.
 — Cóż takiego? mów pan, ale prędko, bo widzisz, że czekają na mię.
 — Potrzebuję koniecznie, nieodzownie, dostać się do miasta, czy pan to pojmujesz? A uważam, że pan jesteś sam i nawzajem potrzebujesz mieć pazia, któregobyś się niepowstydził.
 — Cóż ztąd?
 — Oto! usługa za usługę; zabierz mię pan z sobą do miasta, a będę pańskim paziem.
 — Dziękuję — odparł jeździec — ja nie żądam niczyich usług.
 — Ani nawet moich?... — z tak dziwnym uśmiechem zapytał młodzieniec, że jeździec uczuł, iż topnieje lodowata powłoka, którą serce usiłował pokryć.
 — Chciałem powiedzieć, że nie mogę przyjąć niczyich usług.
 — O! ja wiem żeś nie bogaty panie Ernauton de Carmainges — odrzekł młody paź.
 Jeździec zadrżał; lecz młodzieniec, niezważając na to drżenie, mówił dalej: