Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/400

 — Przeszedłeś oczekiwania moje przyjacielu, i skoro wrócę z mojego poselstwa...
 — A! prawda, mój kochany, mówmyż zatem o twojem poselstwie.
 — I owszem, bo nim wyjadę, muszę kogoś wyprawić do króla.
 — Potrzebujesz wyprawić kogo do króla kochany przyjacielu? korespondujesz więc z królem? — Bezpośrednio.
 — I powiadasz, że potrzeba ci posłańca?
 — Potrzeba.
 — Czy chcesz którego z naszych braci? Gdyby który z nich widział króla, byłby to wielki zaszczyt dla naszego klasztoru.
 — Zapewne.
 — Oddam ci pod rozkazy dwie najlepsze nogi nasze; lecz opowiedz mi Chicot, jak król, który cię miał za umarłego...
 — Już ci wspomniałem, że przekonałem go iż byłem tylko w letargu... i że za nadejściem stosownej chwili, znowu zmartwychwstałem.
 — I odzyskałeś dawne łaski?... — zapytał Gorenflot.
 — Nawet w daleko wyższym stopniu niż kiedykolwiek — powiedział Chicot.