Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/402

 — A!... przyjacielu, gdybym był o tyle wolnym co dawniej — wzdychając, odrzekł Gorenflot.
 — Tak, ale nie jesteś nim...
 — Wielkość przykuwa mię do miejsca — szepnął Gorenflot.
 — Niestety!... — powiedział Chicot — nie wszystko można mieć od razu; skoro więc wyrzec się muszę twojego szanownego towarzystwa, ukochany przeorze, poprzestanę na towarzystwie małego brata Jakóba.
 — Małego brata Jakóba?...
 — Tak jest, ten zuch bardzo mi się podobał.
 — Słusznie, to rzadki chłopak, który daleko zajdzie.
 — Ja go najpierwej zaprowadzę o dwieście pięćdziesiąt mil ztąd, jeżeli pozwolisz.
 — I owszem, przyjacielu.
 Przeor zadzwonił. Natychmiast przybiegł brat służbowy.
 — Zawołać tu brata Jakóba i brata odbywającego posyłki do miasta.
 W dziesięć minut później obaj przywołani stanęli na progu drzwi.
 — Jakóbie — rzekł Gorenflot — poruczam ci nadzwyczajną misyę.