Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/409

 — Będziesz miał dobrego towarzysza podróży z Jakóba i dobrze uczyniłeś, żeś o niego prosił; mały łotr rozumie po łacinie.
 — Wyznaję, że mi się bardzo podobał.
 — Już dlatego samego byłbym ci go dał, przyjacielu; ale mniemam także, że w razie spotkania, będziesz miał w nim pomocnika dzielnego.
 — Dziękuję, kochany przyjacielu, teraz już mi tylko pozostaje pożegnać cię.
 — Bywaj zdrów.
 — Co czynisz?
 — Myślę udzielić ci błogosławieństwa.
 — Ba! bezpotrzebnie, mówiąc między nami — rzekł Chicot.
 — Masz słuszność — odparł Gorenflot — to dobre dla nieznajomych.
 I obaj przyjaciele czule się uściskali.
 — Jakóbie, — zawołał przeor — Jakóbie!
 Panurgiusz wyjrzał z pomiędzy drzwi.
 — Co?... jeszcze niepojechałeś?.. — zawołał Cbicot.
 — Przepraszam pana.
 — Ruszaj żywo — rzekł Gorenflot — bo panu Briquet pilno; a gdzie Jakób?...
 W tem pokazał się brat Boromeusz, ze słodziuchną minką i uśmiechem na twarzy.
 — Gdzie brat Jakób? — powtórzył przeor.