Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/41

 — To też nie wspomnimy ani słowa o zapłacie, owszem nawet, jeżeli pan uczynisz zadosyć prośbie mojej, będziesz stokroć wynagrodzony za tę usługę; pozwól więc panie, niech ci służę, i pomnij że ten, który cię teraz prosi, dawniej rozkazywał nieraz.
 — Pójdź więc — rzekł jeździec, pokonany tym tonem pełnym błagania i powagi.
 Młodzieniec ścisnął mu rękę, co jak na pazia, było dosyć poufałe, a obruciwszy się do gromadki znanych nam już jeźdców, rzekł:
 — Ja przechodzę, co jest najgłówniejsza; ty, Mayneville staraj się również jakim bądź sposobem dostać do miasta.
 — Nie dosyć na tem, że przechodzisz — odrzekł szlachcic — trzeba także, żeby cię widział.
 — O! bądź spokojny; skoro tylko przebędę bramę, obaczy mię niezawodnie.
 — A pamiętaj o umówionym znaku.
 — Dwa palce na ustach, wszak tak?
 — Tak, a teraz ruszaj z Bogiem!
 — I cóż! rzekł właściciel karego konia, czy namyśliłeś się, mości paziu?
 — Już panie — odpowiedział młodzieniec i wskoczył lekko na konia, siadając za swoim towarzyszem, który pośpieszył do innych pięciu wybra-