Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/413

 I podniósł ją z podziwieniem.
 — Właśnie coś podobnego szukałem — rzekł — lekka, jak lniana, a na przeora zaciasna. Doprawdy, powiedzieć można, że na mnie robiona; pożyczę jej u dom Modesta, a skoro wrócę, to mu ją oddam.
 To mówiąc, szybko zwinął koszulę i włożył ją pod kaftan.
 Zaledwie tego dopełnił, Boromeusz ukazał się na progu.
 — O! ho!.. — szepnął Chicot — jeszcze ty?.. ale spóźniłeś się przyjacielu.
 Założył ręce na plecy, w tył się podał i udawał, że podziwia zebrane w pokoju trofea.
 — Czy pan Robert Briquet szuka broni, któraby mu do gustu przypadła?.. — zapytał Boromeusz.
 — Ja... kochany przyjacielu, a na cóż mi broń?...
 — Ba!.. skoro się nią tak dobrze włada.
 — Teorya, kochany bracie, teorya, nic więcej; ja biedny mieszczanin mogę mieć zgrabne ręce i nogi, ale brakuje mi i zawsze brakować będzie serca żołnierskiego. W mojej dłoni floret dosyć ładnie błyszczy, lecz, wierz mi, Jakób ze szpadą w ręku, prędko dałby mi radę, na drodze do Charenton.