Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/426

 — Do ciebie?
 — Tak, do mnie; tutaj, do rowu...
 — A to na co?
 — Dowiesz się, tylko zejdź...
 — Ale...
 — I żebyś usiadł tyłem do płotu.
 — Cóż więcej?
 — Abyś udał, że nie patrzysz na mnie, że się nawet nie domyślasz, iż tutaj jestem.
 — Panie?
 — Wiem, że za wiele wymagam; ale co czynić? Robert Briquet ma prawo być wymagającym.
 — Robert Briquet!... — zawołał Poulain i natychmiast wykonał nakazany sobie obrót.
 — Teraz dobrze, siadaj-no tylko... A! ha! zdaje się, żeśmy wymierzali drogę do Vincennes.
 — Ja?
 — Bezwątpienia; ale cóż dziwnego, że wykonywasz swój obowiązek, skoro się sposobność do tego nastręcza.
 — Prawda — rzekł nieco uspokojony Poulain — mierzyłem.
 — Zwłaszcza — mówił znowu Chicot — że pod okiem arcy dostojnych osób.
 — Arcy dostojnych osób? nie rozumiem.