Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/429

ka drobnostka, niezawodnie mogłaby cię poróżnić z Jego królewską mością.
 — Panie Briquet, opuszczenie nie jest jeszcze zbrodnią, a Jego królewska mość jest niezawodnie tyle światłym....
 — Kochany panie Poulain, uważam, żeś pełen urojeń; lecz jaśniej ja widzę w tym interesie.
 — I cóż pan widzisz?...
 — Ładną i doskonalą szubienicę.
 — Panie Briquet?..
 — Czekaj-że, do dyabła!... z nowym stryczkiem, czterema żołnierzami, na czterech głównych rogach, nie małą liczbą paryżan w koło szubienicy i z pewnym znanym mi urzędnikiem na stryczku.
 Mikołaj Poulain drżał tak mocno, iż całym płotem wstrząsał.
 — Panie — rzekł załamując dłonie.
 — Ale ja, kochany panie Poulain — mówił dalej Chicot — jestem twoim przyjacielem i z tego tytułu dam ci jedne radę.
 — Radę!..
 — Tak jest, bardzo łatwą do wykonania. Dzięki Bogu!... Oto, udasz się natychmiast.. tylko mię dobrze zrozumiej... udasz się do...
 — Do kogo?... — przerwał pełen trwogi Mikołaj Poulain — do kogo?...