Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/435

bą?.... — spytał mnich z groźnem zadziwieniem.
 — Nie, przyjacielu, nie zabiorę.
 — A dlaczego, jeżeli spytać wolno?..
 — Bo muszę być oszczędnym w wydatkach... czasy ciężkie, a ty pewno ogromny masz apetyt.
 Olbrzym wyszczerzył trzy wielkie zęby.
 — Jakób jada tyle co i ja — rzekł.
 — Tak, ale Jakób zakonnik.... — odparł Chicot.
 — A ja, co?...
 — Ty przyjacielu, alboś parobek, albo drab jaki, co między nami mówiąc, mogłoby przerazić Najświętszą Pannę, do której się z poselstwem udaję.
 — Co pan znowu prawisz o parobku lub drabie?... — odparł mnich.
 — Jestem Jakóbitą, alboż pan tego po mojej sukni nie poznajesz?..
 — Habit nie stanowi mnicha, przyjacielu — rzekł Cbicot — ale nóż stanowi żołnierza; bądź łaskaw powiedz to bratu Boromeuszowi.
 Chicot ukłonił się olbrzymowi, który wrócił do klasztoru, warcząc jak pies odpędzony. Nasz podróżny tymczasem dozwolił oddalić się olbrzymowi, który miał mu towarzyszyć, a skoro dostrzegł, że już znikł za bramą klasz-