Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/443

gaskończyk wstał i z największą, uległością, udał się za tym, który mu przerwał.
 — Tak że?...
 — Tak, że nic więcej dowiedzieć się nie mogłem; jednak niech się Wasza wysokość ma na ostrożności.
 — I nie udałeś się za niemi?
 — Owszem, zdaleka szedłem, bo lękałem się aby niepoznali we mnie szambelana Waszej wysokości. Udali się ku Luwrowi, i znikli po za składem mebli. Lecz potem słyszałem znowu ciągłe powtarzania: „Mayenne! Mayenne!“
 — Bardzo prostym sposobem potrafię odpowiedzieć na to — rzekł książę.
 — Jakim?... — spytała go siostra.
 — Pójdę dzisiaj wieczorem przywitać króla.
 — Przywitać króla?
 — A tak... Przybywam do Paryża i przywożę mu wiadomości z jego dobrych miast w Pikardyi; cóż można mieć przeciw temu?
 — Dobry sposób — powiedział Mayneville.
 — Ale nieroztropny — rzekła księżna.
 — Jednak niezbędny, siostro, skoro rzeczywiście domyślają się mojego przybycia do Paryża. Wreszcie i brat nasz Henryk radził, abym w podróżnem ubraniu zsiadł obok Luwru, i w imieniu