Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/46

 — To mój syn, panie de Loignac.
 — Dobrze, ale posadź go pan na ziemi.
 Gaskończyk usłuchał, dziecię kwilić zaczęło.
 — Pan więc ożeniłeś się?... — zapytał Loignac.
 — Tak, panie oficerze.
 — W dwudziestym roku życia?
 — Wiadomo panu, że u nas żenią się za młodu, boś sam panie de Loignac, pojął żonę, mając lat ośmnaście.
 — Masz tobie — pomyślał Loignac — i ten widzę, zna mię także.
 Tymczasem zbliżyła się kobieta, a z nią dzieci, wiszące u jej sukni.
 — A dlaczegóż niemiałby być ożeniony?.. — spytała, prostując się i usuwając z ogorzałego czoła czarne włosy, które kurz pozlepiał jak ciasto — czy w Paryżu małżeństwo wyszło z mody?.. Tak, panie, on ożenił się, i oto jeszcze dwoje dzieci, które go ojcem nazywają.
 — Tak jest, ale są to tylko mojej żony synowie, panie de Loignac, również jak i ten słuszny chłopak, który się tam ukrywa; przystąp Militorze i pozdrów pana de Loignac, naszego współziomka.
 Szesnasto czy siedemnasto-letni, silny i zwin-