Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/464

jaśniejszy panie; ja owszem widzę w nim tylko zakonnika zwyczajnego.
 — Doprawdy?
 I król znowu się zamyślił.
 — Jak się nazywasz? — spytał.
 — Brat Jakób, Najjaśniejszy panie.
 — Nie masz innego nazwiska?
 — Rodzinne moje nazwisko: jest Clement.
 — Brat Jakób Clement — powtórzył król.
 — Może Wasza królewska mość i w nazwisku także co dziwnego znajdujesz?.. — śmiejąc się rzekł książę.
 Król nie odpowiedział.
 — Bardzo dobrze wywiązałeś się z danego ci zlecenia — powiedział do mnicha, nieprzestając mierzyć go wzrokiem badawczym.
 — Z jakiego zlecenia, Najjaśniejszy panie? — zapytał spoufalony książę, ze śmiałością, którą mu zwykle ganiono.
 — To nic — odparł Henryk — tylko mała tajemnica między mną a osobą, której nieznasz, a raczej, którą znać przestałeś.
 — W istocie, Wasza królewska mość szczególnie patrzysz na tego chłopca, i bardzo go kłopoczesz...
 — Prawda; nie wiem czemu spojrzeń moich odwrócić od niego nie mogę; zdaje mi się, że