Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/466

 Był to nóż kataloński, z szeroką, ostrą klingą, mocno oprawny w rogową rzeźbioną rękojeść.
 Jakób uradowany nabytkiem tak pięknej broni, oddalił się.
 Książę znowu zaczął wybadywać króla.
 — Czy masz książę — spytał król, pomiędzy twoimi czterdziestu pięciu, dwóch lub trzech takich co umieją jeździć konno?
 — Mam najmniej dwunastu, Najjaśniejszy panie, a za miesiąc wszyscy będą jeźdźcami.
 — Wybiera mi zatem dwóch własną ręką, i natychmiast każ im tu-przybyć.
 Książę ukłonił się, wyszedł i przywołał Loignaca do przedpokoju.
 Loignac stawił się prawie natychmiast.
 — Loignac — odezwał się książę — przyślij mi w tej chwili dwóch dzielnych jeźdźców; otrzymają polecenie wprost od Najjaśniejszego pana.
 Loignac szybko przebiegł galeryę i dostał się do budynku, który odtąd mieszkaniem czterdziestu pięciu zwać będziemy.
 Tam otworzył drzwi i rozkazująco zawołał:
 — Panie de Carmainges! panie de Biran!
 — Pan Biran wyszedł — rzekł służbowy.
 — Jukto! bez mojego pozwolenia?