Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/471

 — Co to za jeden?.. — niecierpliwie spytał książę.
 — Urzędnik policyjny.
 — E!.. do pioruna!... — zawołał książę — alboż to ja jestem jego przełożony, lub naczelnik nocnych patroli?
 — Nie, ale Wasza wysokość jesteś przyjacielem króla — pokornie odpowiedział jakiś głos — dla tego więc błagam, racz mię wysłuchać.
 Książę obejrzał się.
 Tuż przy nim stał z kapeluszem w ręku, strwożony interesant, który co chwila mienił się jak tęcza.
 — Kto jesteś?... — opryskliwie spytał go książę.
 — Mikołaj Poulain, do usług Waszej wysokości.
 — I chcesz mówić ze mną?
 — Proszę o tę łaskę.
 — Nie mam czasu.
 — Nawet dla wysłuchania tajemnicy, Jaśnie oświecony panie?
 — Słyszę ich po sto na dzień; pańska byłaby setną pierwszą, a więc zbyteczną.
 — Nawet gdyby dotyczyła życia Jego kró